Obraz ten dotyczy treści drugiego rozdziału większej legendy, gdzie jest mowa o pokorze błogosławionej Jadwigi i na jej dowód między innemi ta okoliczność przytoczona, że ta święta w czasie nieobecności zakonnic w kapitularzu całowała ile może opróżnione przez nie siedzenia.
Malarz przedstawiając tę scenę umieścił z boku patrzącą na to zakonnicę, gdyż inaczej wiadomość o tem nie byłaby mogła dojść autora legendy. Zakonnica ta jest umieszczona w takiem miejscu, że z niego widzieć może i to co się dzieje na niżej znajdującym się 14ym obrazie, a co się także bez widomych świadków odbywać musiało.
Na uwagę w tym obrazie zasługują jedynie stalla czyli formy przeznaczone do siedzenia zakonnic. Z wyjątkiem górnego niby gotyckiego filigranu, ogólny ich kształt jest taki jak w stallach późniejszych XIVgo i XVIIgo wieku, mają okrągły do oparcia pleców wykrój i ławeczki w górę podnoszone, bo zaopatrzone z przodu pewnemi do chwytania ręką antabami.
Dosyć osobliwą jest budowa domku, z którego zakonnica wygląda. Lubo w tem miejscu żadnego stanowczego nie ma znaczenia, przedstawia jednak dosyć dobrze smak budowniczy owego wieku. Dach na nim równie jak na wielu poprzednich pokryty dachówką włoską, to jest mający półkoliste przecięcie i naprzemian jednemi rzędami grzbietem na dół i do góry układaną. Taką dachówkę widzimy na wszystkich dawnych budowlach przynajmniej do końca XVgo wieku.
Obraz ten równie jak i następny w rękopisie Hornigowskim jak i w tryptyku Bernardyńskim oraz w drukowanej w r. 1504 legendzie, co do figury samej księżnej zupełnie z poprzednim się zgadza. Skład nawet stallów w głównych swych częściach wszędzie jest jednakowy. Widoczniejsza różnica zachodzi w samych architektonicznych szczegółach, które się (mianowicie w ostatniej) więcej do dzisiejszych budowli zbliżają.